Τις Άγιες τούτες ημέρες θα ήθελα να ξαναθυμηθώ ένα ποίημα του φίλου Νίκου που οι συζητήσεις μεταξύ μας ήταν πολύ εγκάρδιες και ανάλαφρες. Το ποίημα είναι...
Εδώ, Κύριε, υποτάσσομαι στο θέλημά Σου
αξίωσα την αγάπη Σου
την πάναγνη δρόσο Σου
και την ουράνια συμφωνία των αστεριών Σου.
Άφησα την ύπαρξή μου να ταξιδεύει
στους γαλαξίες της πνοής Σου
και την καρδιά μου την έλουσα
με τις αχτίνες των ήλιων Σου.
Αναλογίζομαι τι έπραξα
τι σκέφτηκα, τι ερωτεύτηκα.
Προχώρησα στα αιωνόβια δάση
και μύρισα τον ήχο των μύθων.
Ιεροφάντες, νεράϊδες και νάνοι
έστησαν χορό.
Άρχοντες των δαχτυλιδιών
ιερουργούσαν στην άμωμη Φύση.
Κύριε, αφήνω το σώμα μου να διαλυθεί
στο Φως των αχτίνων Σου
και την ψυχή μου
να περπατά στις αιώνιες πεδιάδες Σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Το θυμάμαι αυτό το ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου αείμνηστου Νίκου Δανιήλ δεν είναι?
Καλά να είναι εκεί που είναι.