ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ ΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

…ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ

 

Για μια κοινωνία που θα εξελίσσεται, θα δρα, θα επιμορφώνεται, θα αναπτύσσεται  πολιτιστικά και κοινωνικά, θα συμπεριφέρεται ηθικά

 

Γράφει  ο

 Δημήτρης Κακάτσος,   Φυσικός  –  Περιβαλλοντολόγος  –  Επενδυτικός Σύμβουλος

 

Η τραγική κατάσταση της συνεχώς υποβαθμιζόμενης Εκπαίδευσης είναι δύσκολο να περιγραφεί  αναλυτικά αν δεν τη ζήσει κάποιος από κοντά ως μαχόμενος δάσκαλος που νοιάζεται πραγματικά για τους  μαθητές του ή ως ασυμβίβαστος γονέας που εποικοδομητικά πάντα θέλει την πρόοδό της. Γιατί υπάρχουν  συμβιβασμένοι και αδιάφοροι τόσοι γονείς όσο  και εκπαιδευτικοί.

Οι μαθητές  φορτώνονται με τόνους βιβλίων, ειδικά στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που τα αποβλακώνουν, αντί να τα ωφελήσουν. Οι δάσκαλοι όλων των βαθμίδων προσπαθούν – μάταια τις περισσότερες φορές – να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.  Φέτος μάλιστα  - με όλα αυτά τα ευτράπελα της τηλεκπαίδευσης και χωρίς εργαστήρια - το επίπεδο της παρεχόμενης διδασκαλίας ήταν στο 40 με άριστα το 100, αλλά ο βαθμός δυσκολίας των εξεταστικών σε ΑΕΙ και ΕΜΠ ήταν στο 140, μήπως και υπάρξει περίπτωση αντιγραφής. Ο μέσος, όμως, μαθητής στην επαρχία, με όλους αυτούς τους περιορισμούς, που να τον βρει τον καθηγητή πανεπιστημιακού επιπέδου για να τον βοηθήσει?

Το εκπαιδευτικό σύστημα με τις ανά διετία μεταρρυθμίσεις του κάθε υπουργού ή υφυπουργού  δε βοηθήθηκε από πουθενά, απλά ανακυκλώνονταν συνεχώς παλιά υλικά και αμφισβητούμενες πρακτικές από ξένα κράτη που δε χωρούν στο δικό μας εκπαιδευτικό σύστημα. Οι λεγόμενες ‘μεταρρυθμίσεις’ αποδιοργάνωσαν  περισσότερο τη δομή του, δημιούργησαν παπαγάλους  χωρίς κριτική σκέψη, κυριάρχησε η ανικανότητα χωρίς έλεγχο, σωστή και έγκυρη αξιολόγηση δεν υπάρχει και η ασυδοσία συνεχίζεται. Στο μαθητή κυριαρχεί ο φόβος μην τυχόν απαντήσει λανθασμένα και ντροπιαστεί από τους υπόλοιπους συμμαθητές ενώ και  η απάντηση δεν δίνεται με εύπεπτο και κατανοητό τρόπο.  Μαθαίνεις από τα λάθη σου, έτσι δε λέμε? Οι απορίες δε γεννιούνται και αν γεννιούνται δε λύνονται πλήρως, οι απαντήσεις  δεν εκμαιεύονται,  η εξεταστέα ύλη δεν διδάσκεται συνολικά.  Στείρες γνώσεις χωρίς φαντασία, διάλογο, όραμα και έμπνευση δρουν ανασταλτικά. Γιατί να μην καλλιεργούμε από το Δημοτικό την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την επιβράβευση μιας ηθικής πράξης, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά?  Η ισοπέδωση των πάντων προς τα κάτω με την ανταμοιβή της ελάχιστης  προσπάθειας ή η χαριστική βαθμολογία και προαγωγή στην επόμενη τάξη είναι επιβλαβής τόσο  για τους μαθητές όσο και  για το κοινωνικό σύνολο με τους μέτριους και ανεύθυνους να  ενθαρρύνονται και τους άξιους και ικανούς να μην προβάλλονται.

Πώς αλλιώς θα δημιουργήσεις μια κοινωνία που θα εξελίσσεται, θα δρα, θα επιμορφώνεται, θα αναπτύσσεται  πολιτιστικά και κοινωνικά, θα συμπεριφέρεται ηθικά, θα λύνει τις διαφορές της πολιτισμένα?  Μόνο με στοχευμένες  δράσεις η εκπαίδευση θα παίξει τον πρωταρχικό της ρόλο να αναμορφώνει τον άνθρωπο, να τον κάνει πιο υπεύθυνο, πιο ευαίσθητο, πιο συνειδητοποιημένο.  Δεν είπε τυχαία ο Γιώργος Σεφέρης ότι « Η ευθύνη αρχίζει από τα όνειρα». Η ευθύνη γεννά χρέος και αυτό το καθήκον σε οποιαδήποτε δράση μας.  Αν όμως δεν υπάρχει όραμα και υπεύθυνοι δάσκαλοι πώς θα νιώσει ο μαθητής την ευθύνη, πώς θα καταλάβει την αξία του διαλόγου, την έννοια της ελευθερίας?  Η γνώση του να λειτουργώ πάντα με ηθική και να γνωρίζω πότε είμαι ελεύθερος ως άνθρωπος  αποτελεί και το στόχο μιας εκπαίδευσης εστιασμένης στην καλλιέργεια του νου.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, ποιος  είναι ο αληθινός σκοπός της Παιδείας?   Να μορφώνει, να καλλιεργεί, να εκπολιτίζει, να ανυψώνει τον Άνθρωπο - και αυτό πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας -ώστε να λάμπει μεταξύ των συνανθρώπων του σκορπώντας γνώσεις και Αρετές.   ώστε όλοι μαζί να δοξάζουμε τον Θεό.

 

 

ΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ ΕΠΟΧΗ

Γράφει ο Δημήτρης Κακάτσος,  Φυσικός  –  Περιβαλλοντολόγος  –  Επενδυτικός Σύμβουλος

Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τον Μάρτιο του 2020 που ο ιός SARS-CoV-2 εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο και αξιολογήθηκε από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ως παγκόσμια πανδημία. Ανεξάρτητα αν πολλοί ιατροί τον θεωρούν επιδημία και όχι πανδημία, η επίδρασή του ήταν καταλυτική - και πιστεύω θα συνεχίσει να είναι – ενώ άλλαξε το σκεπτικό και την καθημερινότητα σε πολλούς τομείς είτε είναι επιχειρήσεις που παρέχουν προϊόντα ή υπηρεσίες είτε είναι βιομηχανίες ή αλυσίδες τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και παγκοσμίως.

Η ώρα όμως τώρα είναι να αξιολογήσουμε αυτή την ετήσια επίδραση του ιού στη ζωή μας και να σκεφτούμε τρόπους να μην ξανάρθει ή αν έρθει ξανά αυτός ή άλλες μεταλλάξεις ιών να είμαστε πιο έτοιμοι σε όλα. Η μετά-covid εποχή είναι μεν μια δύσκολη εποχή που μας προκαλεί να την αντιμετωπίσουμε πιο σωστά και πιο υπεύθυνα, είναι, όμως δε και μια ευκαιρία να καινοτομήσουμε στο επιχειρηματικό κομμάτι ώστε να αναπτύξουμε όλους εκείνους τους μηχανισμούς και να προσαρμοστούμε πιο εύκολα σε νέες δυσκολίες που σίγουρα θα έρθουν στον τόσο φιλόδοξο και ανταγωνιστικό κόσμο. ‘ Συν Αθηνά και χείρα κίνει ‘  λέγανε οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Η ανάγκη εξεύρεσης εφικτών και ευέλικτων λύσεων να είναι η κινητήριος δύναμή μας, λέμε εμείς οι νεότεροι.

Οι εφοδιαστικές αλυσίδες και τα Logistics είναι σημαντικό να βρεθούν τρόποι να δουλεύουν απρόσκοπτα και να ενσωματώνουν νέες μεθόδους ελέγχου. Η δυσκολία αλλά και στόχος μας είναι να καινοτομήσουμε για περισσότερη αποδοτικότητα, εξοικονόμηση χρημάτων, εφαρμογή της τεχνολογίας και ευελιξία. Αυτό φάνηκε από τις αργοπορίες στην ικανή παραγωγή εμβολίων για τον πληθυσμό, τις καθυστερήσεις στη διανομή τους, την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των δικτύων ακόμα και σε ισχυρά αναπτυγμένα κράτη καθώς και τις ακυρώσεις παραλαβής τους στα Κέντρα Υγείας.  Δε νοείται, επίσης, το προσωπικό των νοσοκομείων  να μην είναι εφοδιασμένο με ικανές ποσότητες εξαρτημάτων προστασίας τους.

Η χρήση αυτόνομων και πιο ισχυρών drones θα βοηθούσε να μεταφερθεί ιατρική ή άλλη βοήθεια σε πιο δύσβατες περιοχές και θα τηρείτο και η κοινωνική αποστασιοποίηση. Ωραία είναι να λέμε ότι το μέλλον μας πρέπει να είναι καινοτόμο και ψηφιακό, αλλά πρέπει να είναι και βιώσιμο. Η πράσινη ανάκαμψη με λιγότερο ή καθόλου επιβαρυντικά για το περιβάλλον προϊόντα, με βελτιωμένες διαδικασίες ανακύκλωσης και λιγότερα καυσαέρια πρέπει να είναι το όραμά μας. Υπάρχει μια σύγκρουση, βέβαια, μεταξύ του να θέλεις να προστατέψεις τον άνθρωπο από την αρρώστια και να προστατέψεις παράλληλα και το περιβάλλον στο οποίο ζεις  που φάνηκε με την πληθώρα πλαστικών γαντιών, μασκών και άλλων εξαρτημάτων μιας χρήσης. Θα πρέπει να δούμε σφαιρικότερα την όλη αποστολή μας. Γιατί δεν είναι απλά μια ευχή η καλύτερη προστασία του περιβάλλοντος, αλλά μια αποστολή ζωής. Τα προϊόντα μιας χρήσης από πλαστικό, οι διπλές και τριπλές συσκευασίες τροφίμων, τα γάντια, οι πάνες είναι περιπτώσεις που πρέπει να τις δούμε πολύ σοβαρά και να τις εξελίξουμε. Ακόμα και η βελτίωση του σχεδιασμού των πλαστικών προϊόντων διευκολύνει την ανακύκλωσή τους.  Μπορώ να εκτιμήσω ότι αν κάθε Έλληνας χρησιμοποιεί μια ιατρική μάσκα ανά 2 ή 3 ημέρες όπως γίνεται, όχι όπως είναι σωστό, αυτό από μόνο του παράγει, επιπλέον, περίπου 10 εκατομμύρια κιλά μολυσμένα απορρίμματα το χρόνο. Το νομίζετε για λίγο? Χωρίς να θεωρήσουμε ότι πριν την πανδημία, γενικά μιλώντας, η τιμή του ανακυκλωμένου πλαστικού ή κουτιού αλουμινίου ήταν περίπου 30% πιο ακριβή από αυτή του κουτιού με νέα πρώτη ύλη και τώρα θα είναι περίπου 60% ακριβότερη.

Έχουμε, λοιπόν, πεδίο δόξας λαμπρό για τα εργαστήριά μας και την περαιτέρω έρευνα στον ψηφιακό μας κόσμο που ζούμε.