Ύψιστη ένδειξη πολιτισμού, καλλιέργειας και προόδου δεν είναι ούτε τα
τεχνολογικά επιτεύγματα ούτε ο πλούτος ούτε τα ιστορικά και
αρχαιολογικά μνημεία. Είναι ο ανθρωπισμός, η καλοσύνη. Η ύπαρξη
νοηματοδοτείται από το καλό και σε αυτό επιστρέφει όταν ολοκληρώσει
την επίγεια διαδρομή της. Αυτό τουλάχιστον νιώθουμε εμείς οι Έλληνες
που πιστεύουμε στον Χριστό.
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ........ΜΟΝΟ Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ......ΕΙΝΑΙ Ο ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ.....
Συνολικά και διαχρονικά ο ελληνικός τρόπος είναι μια άσκηση αρετής και
έμπρακτης καλοσύνης. Στο διάβα μας στα μονοπάτια των καιρών
αποδειχθήκαμε πολλαπλασιαστές καλοσύνης και προσπαθήσαμε ειλικρινά να
είμαστε και να παραμένουμε άνθρωποι. Εγκλήματα και παραβάσεις
σημειώθηκαν από ομοεθνείς μας -αναπόφευκτο τούτο-, αλλά ουδέποτε ο
ελληνισμός έγινε ταυτόσημος γενοκτονιών και κακουργίας.
Όταν χρεοκόπησαν οι Γερμανοί, αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου
Πολέμου, οι Έλληνες, που είχαν καταστραφεί εξαιτίας τους, δεν
επέχαιραν για το γεγονός. Δεν ειρωνεύτηκαν, δεν σάρκασαν. Σε πολλές
περιπτώσεις βοήθησαν τους δήμιους τους. Συμφωνήσαμε μαζί με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής να τους διαγράψουμε το χρέος τους για να ορθοποδήσουν και να ξανασταθούν στα πόδια τους. Και αν εμείς είχαμε τον εμφύλιο, αυτοί το εκμεταλλεύτηκαν και προόδευσαν. Πολύ καλά έκαναν.....
Την ίδια συμπεριφορά είχαμε και με την τουρκική χρεοκοπία το 2001. Ουδέποτε ως λαός κομπάσαμε για τους επί τετρακόσια και...χρόνια τύραννούς μας, ότι «εμείς μπαίνουμε στο ευρώ κι εκείνοι φτωχαίνουν». Δεν είδαμε στις τηλεοράσεις μας «σατιρικά» σόου σε βάρος των τότε ανήμπορων Τούρκων.
Παρομοίως φερθήκαμε όταν η οικονομική αθλιότητα εξαπλώθηκε στον
βαλκανικό χώρο και ειδικότερα το 1997 με την αλβανική εξέγερση και την
πλήρη διάλυση της βουλγαρικής οικονομίας.
Τώρα, την ώρα της συλλογικής, μεγάλης δοκιμασίας μας διαπιστώνουμε ότι
οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας διατελούν σε απόλυτη ψυχολογική και
πολιτισμική παρακμή. Μας ειρωνεύονται και μας λοιδορούν για τη
δυσπραγία μας. Γελούν με τους αγωνιούντες Έλληνες και σκέφτονται σαν
τις ύαινες τι μπορούν να αρπάξουν από τη συλλογική περιουσία μας.
Θλίψη προκαλούν και οίκτος τούς πρέπει. Εμείς πρέπει να εξοστρακίσουμε τα κακώς κείμενα και να σφυρηλατήσουμε τις σχέσεις μας....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτησι, Δημήτρη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γενικές γραμμές συμφωνούμε απόλυτα!
Τώρα, έχω την γνώμη ότι όσο περισσότερο γινόμαστε Έλληνες, τόσο περισσότερο γινόμαστε Ευρωπαίοι (και Οικουμενικοί θα έλεγα). Και, έχω την εντύπωσι ότι, δυστυχώς, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε για (ξα)γίνουμε Έλληνες!
Όσο για αυτό που λές για τις γερμανικές αποζημιώσεις, ότι «συμφωνήσαμε μαζί με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις της εποχής να τους διαγράψουμε το χρέος τους για να ορθοποδήσουν και να ξανασταθούν στα πόδια τους» έχω κάποιες αντιρρήσεις, αλλά ίσως γι’ αυτό καταφέρω σύντομα …να γράψω κάτι στον «Νέο Παλαμήδη»!